Verjaren

Ik was aan het plussen-en-minnen, of 25 nu eigenlijk nog jong is. Had ik net geconcludeerd dat de hele wereld nog voor me open lag, kreeg ik een bericht dat me deed beseffen dat er ook al wat achter me ligt. Voor het eerst is een generatiegenoot van mij moeder geworden! Sara -die ik in Bologna leerde kennen- heeft de (voorlopig) mooiste baby ter wereld gekregen, Samuel.

Hierom moet je nooit je vrienden 9 maanden uit het oog verliezen. Ik kom er niet meer achter of ik het vergeten was, of nooit geweten heb … ik weet ook niet wat ik erger zou vinden.

Eigenlijk is het al positief dat ik de 25 überhaupt gehaald heb: de periode 18-24 schijnt bij mannen relatief fataal te zijn. Nu dat voorbij is, heb ik een veel kleinere kans om door een misdrijf, ongeluk of overdosis om te komen. Ik las laatst dat de gemiddelde leeftijd van Amerikaanse oorlogsdoden in Irak 23 is, onder Irakezen zou het zelfs lager kunnen zijn. Dan ben ik weer blij dat ik daar niet bij betrokken ben. Het plaatst het 'ouder worden' in perspektief: veel mensen krijgen de kans niet eens.